A Critical Re-reading of the Components of Happiness in the Aristotelian Theory

Document Type : Original Article

Authors

1 Postdoctoral Researcher, Department of Philosophy, Faculty of Theology, Imam Sadiq University, Tehran, Iran.

2 Associate Professor, Department of Philosophy, Faculty of Theology, Imam Sadiq University, Tehran, Iran.

Abstract

Any theorizing about the concept of happiness requires an explanation of its various components (including preliminaries, conditions, instances and parts). Attention to the fundamental role of happiness in applied theosophy, recognized as the intermediary and the guarantee of practical extension of philosophy, illustrates the double importance of such an explanation in the practical application of the theory. In the happiness theory of Aristotle, which depends on some special conceptual elements such as the supreme good/end, self-sufficiency, function, virtue and activity, two theoretical and ethical virtues are taken as components of happiness, with other elements such as wealth, friendship and health being considered as its conditions. But ambiguity in Aristotle’s words has caused some disagreements among his commentators and has divided them into two groups: the advocates of “Dominant Happiness” versus those of “Inclusive Happiness”. In the first viewpoint, only theoretical virtues enjoy essential and primary importance and in the second perspective, both theoretical and ethical virtues are paid due attention simultaneously. This  study has been an attempt to find the roots of the above-mentioned ambiguity in order to resolve it and, hence, enhance practical efficacy through critically scrutinizing Aristotle's theory of happiness  It seems possible to propose a “Covering Happiness” theory, by presupposing “The Essential End” as the definition of happiness (instead of Supreme End) and attending to the whole of the nature of a kind (instead of its differentia) in the reasoning called “Function argument”; such a theory extends the components of happiness, presents a proper classification of them, and therefore will be practically more efficient in resolving inconsistencies among them.

Keywords

Article Title [Persian]

بازخوانی انتقادی مؤلفه‌های سعادت در نظریه ارسطو

Authors [Persian]

  • مهدی دوستان 1
  • حسین هوشنگی 2
1 گروه فلسفه و کلام، دانشکده الهیات، معارف اسلامی و ارشاد، دانشگاه امام صادق (ع)، تهران، ایران
2 گروه فلسفه و کلام، دانشکده الهیات، معارف اسلامی و ارشاد، دانشگاه امام صادق(ع)، تهران، ایران
Abstract [Persian]

هرگونه نظریه‌پردازی دربارهٔ مفهوم سعادت، مستلزم تبیین مؤلفه‌های مختلف آن (از جمله مقدمات، شروط، مصادیق و اجزا) است. توجه به نقش بنیادین سعادت در حکمت عملی که به‌عنوان واسطه و تضمین کنندهٔ امتداد عملی فلسفه شناخته می‌شود، بیانگر اهمیت مضاعف چنین تبیینی در کاربست عملی نظریه‌ خواهد بود. در نظریهٔ سعادت ارسطو که بر عناصر مفهومی خاصی مانند خیر/غایت أعلی، خودبَسندگی، کارکرد، فضیلت و فعالیت مُبتنی است، دو فضیلت نظری و اخلاقی به‌عنوان اجزای سعادت و مواردی همچون ثروت، دوستی و سلامتی به مَنزلهٔ شروط آن مطرح شده‌اند؛ اما ابهام موجود در سخنان ارسطو سبب بروز اختلافی اساسی در میان مفسران آثار وی و نیز در آراء فیلسوفان مسلمان گردیده و آنها را به دو گروه طرفداران «سعادت غالب» و «سعادت جامع» تقسیم کرده است که در دیدگاه اول تنها فضیلت نظری دارای اهمیت ذاتی و اولی است و در دیدگاه دوم، فضایل نظری و اخلاقی به­طور همزمان مورد توجه ذاتی قرار می­گیرند. ریشه‌یابی ابهام مذکور و ارائهٔ راهکاری برای رفع آن در جهت افزایش کارآمدی عملی اهدافی هستند که در این نوشتار از طریق بازخوانی انتقادی نظریهٔ ارسطو به روشی تحلیلی مورد پِی‌جویی قرار گرفته‌اند. به نظر می‌رسد می‌توان با پایبندی به تعریف سعادت به‌عنوان «غایت بالذات» (در مقابل غایت نهایی) و توجه به کلّ ماهیت نوعیه (به جای فصل) در استدلال موسوم به «برهان کارکرد»، نظریه‌ «سعادت شامل» را پیشنهاد نمود که مؤلفه‌های سعادت را توسعه می­دهد، طبقه‌بندی مناسبی از آنها ارائه می‌نماید و درنتیجه کارآمدی عملی بیشتری در حلّ تزاحم­های میان آنها خواهد داشت.

Keywords [Persian]

  • ارسطو
  • بازخوانی انتقادی
  • مؤلفه‌های سعادت
  • سعادت غالب
  • سعادت جامع
  • سعادت شامل

References

‘Ābedī, ’Ahmad; Tabrīzīzādeh, Rāzīeh. (1393 SH). “Arzyābī-e Moqāyeseī-e Naẓarīye-ye ’E‘tedāl-e Arastūī va Naẓarīye-ye’Akhlāqī-e Eslām”. Falsafe-ye Dīn. 8 (4): 619-644. [In Persian]
’Abolhasanī-e nīārakī, Fereshteh. (1400 SH). Naẓarīye-ye ’Akhlāqī-e Khājeh Nasir ol-ddīn-e Ṭūsī. Tehrān: Ṭāhā pubs, First Edition. [In Persian]
Achtenberg, Deborah. (1991). “The Role of Ergon Argument in Aristotle’s Nicomachean Ethics”. in Essays in Ancient Greek Philosophy IV: Aristotle's Ethic. edited by john P. Anton and Anthony Preus. State University of New York Press.
Ackrill, J. L. (1980) “Aristotle on Eudaimonia”. in Essays on Aristotle's Ethics. (Ed.) Rorty. Berkeley: University of California Press.
’Alizādeh, Bahrām; Mīrmūsā, N. (1400 SH). “Sa‘ādat dar ’Akhlāq-e ’Arastū”. Naqd-o-Naẓar. 27 (4): 9-36. [In Persian]
’Amīrī-e Ṭehrānī, Seyyed Moḥammadraḍā. (1398 SH). “Taḥlil-e Nesbat-e Olūm-e Ensānī va Ejtemā‘ī-e Kārbordī va Ḥekmat-e ‘Amalī”, Ḥekmat-e Mo’āser. 10 (2): 63-85. [In Persian]
Aristotle. (2013). The Eudemian ethics of Aristotle. Translated by Peter L. P. Simpson. New Brunswick, New Jersey: Transaction Publishers.
Aristotle. (1399 SH). Metaphysics. Translated by Moḥammad Hasan Loṭfī-e Tabrīzī. Tehrān: Ṭarḥ-e No pubs. [In Persian]
Aristotle. (1956). Nicomachean Ethics. Translated by H. Rackham. Massachusetts, Cambridge: Harvard University Press.
Aristotle. (1988). Nicomachean Ethics. Translated by J.A.K. Thomson. London: Penguin Books.
Aristotle. (1999). Nicomachean Ethics. Translated by W.D. Ross. Batoche books.
Aristotle. (1378 SH). Nicomachean Ethics. Translated by Moḥammad Ḥasan Loṭfī-e Tabrīzī. Tehrān: Ṭarḥ-e No pubs, Second Edition. [In Persian]
Aristotle. (2004). Rhetoric. Translated by W. R .Roberts. New York: Dover Publications.
Atrak, Hossein; Khoshdel-e Rouhānī, Maryam. (1392 SH). “Nagd-O-’Arzyābī-e Naẓarīye-ye ’E‘tedāl Dar ’Akhlāq”. Āyene-ye Ma‘refat. 12 (38): 123-154. [In Persian]
Bākūī-e Ketrīmī, Ḥ; Fatḥī, Ḥ; Sadr-e Majles, S.M; ‘Abdol’ābadī, A. (1400 SH). “Barresī-e Moqayese’ī-e Naẓargāh-e ’Arastū Darbāre-ye Jāygāh-e Faḍilat-e ’Akhlāqī dar ’Akhlāq-e Nikomakhūs va ’Akhlāq-e e’odomus”. Ta’ammolāt-e Falsafi. 11 (26): 79-104. [In Persian]
Copleston, Frederick. (1362 SH). Tārīkh-e Falsafeh. Translated by Seyyed Jalāl ol-ddīn-e Mojtabavī. Tehrān: Elmī va Farhanqī pubs. Volume 1. [In Persian]
Craut, Richard. (1995). “Two Conceptions of Happiness”. in Classical Philosophy. Irvin (ed.). New York: Cornell University.
Fārābi, M. (1413 AH). ’al-Ttanbih ‘Alā Sabil ’al-Ssa‘ādat. in ’al-’A‘māl al-Falsafīyyat. Beirūt: Dār al-Manāhel. [In Arabic]
Forūghī, Mohammad‘Alī. (1376 SH). Seyr-e Hekmat Dar Orūpā. Tehrān: Zovvār pubs, Second Edition. Volume 1. [In Persian]
Frankena, William. K. (1376 SH). Ethics. Translated by Hādī Sdeāqī. Qom: Ṭāhā pubs, First Edition. [In Persian]
Gomez-Lobo, Alfonso. (1991). “The Ergon Inference”. In Essays in Ancient Greek Philosophy IV: Aristotle’s Ethics. John. P. Anthon & Anthony Preus (eds.). New York: Suny Press.
Guthrie, W.K.C. (1979). A History of Greek Philosophy. Volume 2. Cambridge University Press.
Hardi, W.F.R. (1967). “The Final Good in Aristotle`s Ethics”. in Aristotle: A Collection of Critical Essays. ed. J.M.E. Moravcsik. London: University of Notre Dame Press.
Ḥasanī, S.Ḥ ; Mūsavī, H. (1397 SH). “Ḥekmat-e ‘Amalī Bemāthabeh-e Falsafe-ye Olūm-e Ensanī”. Ravesh-shenasī-e Olūm-e Ensanī. 25 (97): 58-73. [In Persian]
Ībn Moskawayh, A. Tahẓīb ’al-’akhlāq. Translated by ’Alī’asghar Ḥalabī. Tehrān: Asātīr, First Edition. [In Arabic]
Ībn Sīnā, H. (1363 SH). al-Mabda’ wa al-Ma‘ād. Tehrān: Islamic Studies Institute in Mcgill University in Association with Tehrān University. [In Arabic].
Ībn Sīnā, H. (1405 AH). al-Manṭiq mina al-Shīfā. Qom: Maktabat ’al-Āyatollāh Mar’ashī-e-Najafi. volume 3. [In Arabic].
Ībn Sīnā, H. (1400 AH). “Risālat-un fī al-Ssa‘ādat wa al-Ḥujaj al-‘Asharat-o ‘Alā ’Anna ’al-Nnafs-a al-Īnsanīyat-a Jowhar-un”. in Rasa’il. Qom: Bidār pubs. [In Arabic].
Irvin, Terence. (1995). Classical Philosophy: Aristotle's Ethics. New York: Cornell University.
Irvin, Terence. (1991). “The Structure of Aristotelian Happiness: Aristotle on the Human Good”. In Ethics. 101 (2). pp 382-391.
Javādi, Moḥsen. (1378 SH). Naẓarīye-ye Sa‘ādat dar Falsafe-ye ’Arastū. Tehrān: Tarbīat-e Modarres University. PhD Thesis. [In Persian]
Joachim, H. (1962). Aristotle: The Nicomachean Ethics. Oxford: Clarendon Press.
Kenny, Anthony. (1992). Aristotle on the Perfect Life. Oxford.
Keyt, D. (1983). “Intellectualism in Aristotle”. in Essays in Ancient Greek Philosophy. Volume 2, John, P. & Preus, A. ed. Albany: State University of New York Press.
Khazā‘ī, Zahrā. (1384 SH). “’Arastū, Hiūm, Va ’Akhlāq-e Faḍīlat”. ‘Andīshe-ye Dīnī. 4 (14): 61-74. [In Persian]
Korsgaard, Christine. (1399 SH). “Sarcheshme-ye Kheyr Va Tabī‘at-e Heyvānī-e Mā”. Ta’ammolāt-e ’Akhlāqī. 1 (2): 7-29. [In Persian]
Kraut, Richard. (1989). Aristotle on the Human Good. New Jersey: Prinseton University.
MacIntyre, Alasdair. (1392 SH). Seh Taqrīr-e Raqīb Dar Pazhūhesh-hā-ye ’Akhlāqī: Dāyerat-ol-Ma‘āref, Tabār Shenāsī Va Sonnat. Translated by Hamīd Shahrīārī. Qom: Daftar-e Tablīghāt-e Eslāmī-e Hoze-ye Elmīyeh. [In Persian]
MacIntyre, Alasdair. (1379 SH). Tārīkhche-ye Falsafe-ye ’Akhlāq. Translated by Enshā’allāh Rahmatī. Tehrān: Hekmat pubs. [In Persian]
Malekīān, Mosṭafā. (1377 SH). Tārīkh-e Falsafe-ye Gharb. Qom: Pazhūheshkade-ye Ḥozeh va Dāneshgāh, Volume 1. [In Persian]
Maslow, Abraham. (1372 SH). Motivation and Personality. Translated by ’Aḥmad Revḍanī. Mashhad: Āstān-e Qods-e Raḍavī pubs, First Edition. [In Persian]
McDowell, John. (1980). “The Role of Eudaimonia in Aristotle's Ethics”. In Essays on Aristotle's Ethics. Edited by Amelie Rorty. 359-76. Oakland, CA: University of California Press.
Mīāndārī, Ḥasan. (1396 SH). “Marāteb-e Sa‘ādat dar Falsafe-ye ’Akhlāq-e ’Arastū” Jāvīdān-e Kherad. 15 (31): 205-232. [In Persian]
Mīr’Ahmadī, Sādeq. (1400 SH). “Barrasī-e ’Ahammīyat-e Faẓāyel-e Fekrī Dar Āmūzesh va Cheqūneqī-e Ektesāb-e Ān-hā”. Ta’ammolāt-e ’Akhlāqī. 2 (2): 62-78. [In Persian]
Mo‘allemī, Hasan. (1380 SH). Mabānī-e ’Akhlāq Dar Falsafe-ye Gharb va Falsafe-ye Eslāmī. Tehrān: Mo’assese-ye Farhanqī-e Dānesh va ’Andīshe-ye Mo‘āser. [In Persian]
Mollā yūsofī, Majīd ; Shīrkhānī, Omm-e Leylā. (1392 SH). “Rābete-ye Faḍīlat va Sa‘ādat Az Neqāh-e ’Arastū Va Ghazzālī”. Pazhūhesh-hā-ye Falsaf ī-Kalāmī. 15 (57): 25-42. [In Persian]
Moṭahharī, Mortaḍā. (1385 SH). Moqaddame-’ī bar Jahānbīnī-e Eslāmī: Vaḥy-o Nabovvat. Tehrān: Sadrā pubs, Seventeenth Edition. [In Persian]
Nagel, Thomas. (1980). “Aristotle on Eudaimonia”. in Essays on Aristotle's Ethics. Rorty, Berkeley (ed.). University of California Press.
Nussbaum, M. C. (1993). “Non-Relative Virtues: An Aristotelian Approach”. in The Quality of Life. M. C. Nussbaum & A. Sen (eds.), Oxford: Oxford University Press.
Plato. (2015). Republic. Andesite Press.
Reeve, C.D.C. (1995). Practices of Reason. Oxford.
Ross, David. (1995). Aristotle. Routledge.
Sa‘īdī-e Mehr, Moḥammd. Mollāḥasanī, F. (1395 SH). “Sa‘ādat az Naẓar-e Ebn-e-Sīnā; Ghāyat-e Jāme‘ yā Ghāleb”. Ḥekmat-e Sinavī. 20 (55): 81-96. [In Persian]
Sharīfī, Ḥesām ol-ddīn. Barādarān-e Mozaffarī, M. (1399 SH). “Shavāhedī Bar Borhanī Būdan-e Ḥekmat-e ‘Amalī az Naẓar-e Fārābī va Ebn-e-Sīnā”. Hastī va Shenākht. 7 (2): 201-223. [In Persian]
Shojā‘ī-e Jashūqanī, Mālek. (1396 SH). Moqaddame-’ī Bar Falsafe-ye Olūm-e Ensanī; Dīltay va Olūm-e Ensanī. Qom: Pazhūheshgāh-e Ḥozeh va Dāneshgāh, First Edition. [In Persian]
Siegler, Frederick. (1967). “Reason, Happiness, and Goodness”. in Aristotle's Ethics: Issues and Interpretations. edited by J. Walsh and H. Shapiro. Belmont.
Tāherī, Esḥāg. (1388 SH). Nafs va Govā-ye ‘Ān ‘Az Dīdgāh-e ’Arastū, Ebn-e-Sīnā Va Sadr ol-ddīn-e Shīrāzī. Qom: Būstān-e Ketāb. [In Persian]
Tūsī, M. (1413 AH). ’Akhlāq-e Nāserī. Tehrām: ’Elmīye-ye ’Eslāmīye, First Edition. [In Persian]
Ṭūsī, M. (1403 AH). Sharḥ ’al-Ishārāt wa ’al-Ttanbīhāt (Ma‘ ’al-Moḥākamāt). Qom: Nashr ’al-ketāb. Volume 3. [In Arabic]
Velāyī, ‘īsā. (1374 SH). Farhang-e Tashrīḥī-e Esṭelāḥāt-e Osūl. Tehrām: Nashr-e Ney, First Edition. [In Persian]
Warren, Christopher. (1397 SH). Aristotle's Nicomachean Ethics: A Reader's Guide. Translated by Īmān Khodāfard. Tehran: Tarjomān-e Olūm-e Ensani, First Edition. [In Persian]
White, Nicholas. (1394 SH). Tārīkhche-ye Mokhtasar-e Khoshbakhtī. Translated by Omīd Shafī‘ī. Tehrān: Emām Sādeq university. [In Persian]
Whitting, Jennifer. (1988). “Aristotle’s Function Argument: A Defense in Classical Philosophy”. In Ancient Philosophy. 8 (1). Pp 33-48.
--------------------------------------------------------------------------------------------
ابن­سینا، حسین بن عبدالله. (1363). المبدأ و المعاد. تهران: مؤسسه مطالعات اسلامی دانشگاه مک­گیل با همکاری دانشگاه تهران، چاپ اول.
ابن­سینا، حسین بن عبدالله. (1405). المنطق من کتاب الشفاء. قم: کتابخانهٔ آیت الله مرعشی نجفی.
ابن­سینا، حسین بن عبدالله. (1400). رسالة فى السعادة و الحجج العشرة على أن النفس الانسانیة جوهر. در ضمن رسائل ابن­سینا (یک جلدی). قم: انتشارات بیدار، چاپ اول.
ابن­مسکویه، أحمد بن محمد. (1381).  تهذیب الأخلاق. ترجمهٔ علی­اصغر حلبی. تهران: اساطیر، چاپ اول.
ابوالحسنی نیارکی، فرشته. (1400). نظریۀ اخلاقی خواجه نصیرالدین طوسی. تهران: طه، چاپ اول.
اترک، حسین؛ خوشدل روحانی، مریم. (1392). «نقد و ارزیابی نظریۀ اعتدال در اخلاق». آینۀ معرفت. دورۀ 12 (38): صص 123-154.
ارسطو. (1385). اخلاق نیکوماخوسی. ترجمۀ محمدحسن لطفی تبریزی. تهران: طرح نو، چاپ دوم.
امیری طهرانی، سید محمدرضا. (1398). «تحلیل نسبت علوم انسانی و اجتماعی کاربردی و حکمت عملی». حکمت معاصر. دورۀ 10 (2): صص 63-85.
باکویی کتریمی، حوریه؛ فتحی، حسن؛ صدرمجلس، سیدمجید؛ عبدل­آبادی، علی­اکبر. (1400). «بررسی مقایسه­ای نظرگاه ارسطو دربارۀ جایگاه فضیلت اخلاقی در سعادت انسان در اخلاق نیکوماخوس و اخلاق ائودموس». تأملات فلسفی. دورۀ 11 (26): صص 79-104.
جوادی، محسن. (1378). نظریۀ سعادت در فلسفۀ ارسطو. تهران: دانشگاه تربیت مدرس. رسالۀ دکترا.
حسنی، سید حمیدرضا؛ موسوی، هادی. (1397). «حکمت عملی به مثابه فلسفۀ علوم انسانی». روش­شناسی علوم انسانی. دورۀ 25 (97): صص 58-73.
خزاعی، زهرا. (1384). «ارسطو، هیوم و اخلاق فضیلت». اندیشۀ دینی. دورۀ 4 (14): صص 61-74.
سعیدی­مهر، محمد؛ ملاحسنی، فاطمه. (1395). «سعادت از نظر ابن سینا؛ غایت جامع یا غالب». حکمت سینوی. دورۀ 20 (55): صص 81-96.
سیدقریشی، ماریه. (1395). اخلاق عقلی و فلسفی؛ اخلاق ارسطویی. قم: نشر معارف، چاپ اول.
شجاعی جشوقانی، مالک. (1396). مقدمه‌ای بر فلسفۀ علوم انسانی؛ دیلتای و علوم انسانی. قم: پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، چاپ اول.
شریفی، حسام­الدین؛ برادران مظفری، منصوره. (1399). «شواهدی بر برهانی­بودن حکمت عملی از نظر فارابی و ابن­سینا». هستی و شناخت. دورۀ 7 (2): صص 201-223.
طاهری، اسحاق. (1388).  نفس و قوای آن از دیدگاه ارسطو، ابن­سینا و صدرالدین شیرازی. قم: بوستان کتاب، چاپ اول.
طوسی، محمد بن محمد. (1413).  اخلاق ناصری. تهران: علمیه اسلامیه، چاپ اول.
طوسی، محمد بن محمد. (1403). شرح الإشارات و التنبیهات (مع المحاکمات). قم: نشر الکتاب، چاپ دوم.
عابدی، احمد؛ تبریزی­زادۀ اصفهانی، راضیه. (1393). «ارزیابی مقایسه‌ای نظریۀ اعتدال ارسطویی و نظریۀ اخلاقی اسلام». فلسفۀ دین.  دورۀ 8 (4): صص 619-644.
علیزاده، بهرام؛ میرموسی، نیره­سادات. (1400). «سعادت در اخلاق ارسطو» . نقد و نظر. دورۀ 27 (4): صص 9-36.
فارابی، محمد بن محمد. (1413). التنبیه علی سبیل السعاده. در ضمن الأعمال الفلسفیه. بیروت: دارالمناهل، چاپ اول.
فرانکنا، ویلیام.کی. (1376). فلسفۀ اخلاق. ترجمۀ هادی صادقی. قم: مؤسسۀ فرهنگی طه، چاپ اول.
فروغی، محمدعلی. (1376). سیر حکمت در اروپا. تهران: زوار، چاپ دوم.
کاپلستون، فردریک. (1362). تاریخ فلسفه. ترجمۀ سیدجلال­الدین مجتبوی. تهران: انتشارات علمی و فرهنگی، چاپ اول.
کرسگارد، کریستین. (1399). «سرچشمهٔ خیر و طبیعت حیوانی ما».  تأملات اخلاقی. دورۀ 1 (2): صص 7-29.
مازلو، آبراهام. (1372). انگیزش و شخصیت. ترجمۀ احمد رضوانی. مشهد: انتشارات آستان قدس رضوی، چاپ اول.
مک­اینتایر، السدیر. (1379). تاریخچۀ فلسفۀ اخلاق. ترجمۀ انشاءالله رحمتی. تهران: حکمت، چاپ اول.
مک­اینتایر، السدیر. (1392). سه تقریر رقیب در پژوهش­های اخلاقی: دایرة­المعارف، تبارشناسی و سنت. ترجمۀ حمید شهریاری. قم: دفتر تبلیغات اسلامی حوزۀ علمیه، چاپ اول.
مطهری، مرتضی. (1385). مقدمه­ای بر جهان­بینی اسلامی: وحی و نبوت. تهران: صدرا، چاپ هفدهم.
معلمی، حسن. (1380). مبانی اخلاق در فلسفۀ غرب و در فلسفۀ اسلامی. تهران: مؤسسۀ فرهنگی دانش و اندیشۀ معاصر، چاپ اول.
ملایوسفی، مجید؛ شیرخانی، ام­لیلا. (1392). «رابطۀ فضیلت و سعادت از نگاه ارسطو و غزالی». پژوهش­های فلسفی-کلامی. دورۀ 15 (57): صص 25-42.
ملکیان، مصطفی. (1377). تاریخ فلسفۀ غرب. قم: پژوهشکدۀ حوزه و دانشگاه، چاپ اول.
میانداری، حسن (1396). «مراتب سعادت در فلسفۀ اخلاق ارسطو». جاویدان خرد. دورۀ 15 (31): 205-232.
میراحمدی، صادق. (1400). «بررسی اهمیت فضایل فکری در آموزش و چگونگی اکتساب آن­ها».  تأملات اخلاقی. دورۀ 2 (2): صص 62-78.
وارن، کریستوفر. (1397). راهنمای خواندن اخلاق نیکوماخوسی ارسطو. ترجمۀ ایمان خدافرد. تهران: ترجمان علوم انسانی، چاپ اول.
وایت، نیکولاس. (1394). تاریخ مختصر خوشبختی. ترجمۀ امید شفیعی. تهران: دانشگاه امام صادق (ع) ، چاپ اول.
ولایی، عیسی. (1374).  فرهنگ تشریحی اصطلاحات اصول. تهران: نشر نی، چاپ اول.
Achtenberg, Deborah. (1991). “The Role of Ergon Argument in Aristotle’s Nicomachean Ethics,” in Essays in Ancient Greek Philosophy IV: Aristotle's Ethics. john P. Anton and Anthony Preus (eds.). State University of New York Press.
Ackrill, J. L. (1980). “Aristotle on Eudaimonia”, in Essays on Aristotle's Ethics. Rorty. Berkeley (ed.). University of California Press.
Aristotle. (1956). Nicomachean Ethics. Translated by H. Rackham. Massachusetts, Cambridge: Harvard University Press.
Aristotle. (1988). Nicomachean Ethics. Translated by J. A. K. Thomson. London: Penguin Books.
Aristotle. (1999). Nicomachean Ethics. Translated by W. D. Ross. Batoche books.
Aristotle. (2004). Rhetoric. Translated by W. R .Roberts. New York: Dover Publications.
Aristotle. (2013). The Eudemian Ethics of Aristotle. Translated by Peter L. P. Simpson. New Brunswick, New Jersey: Transaction Publishers.
Craut, Richard. (1995). “Two Conceptions of Happiness,” in Classical Philosophy. Irvin Terence (ed.). New York: Cornell University.
Gomez-Lobo, Alfonso. (1991). “The Ergon Inference,” in Essays in Ancient Greek Philosophy IV: Aristotle’s Ethics. Ed. John. P. Anthon & Anthony Preus. New York: Suny Press.
Guthrie, W.K.C. (1979). A History of Greek Philosophy. Volume 2. Cambridge University Press.
Hardi, W.F.R. (1967). “The Final Good in Aristotle`s Ethics”. in Aristotle: A Collection of Critical Essays. (ed.) J. M. E. Moravcsik. London: University of Notre Dame Press.
Irvin, Terence. (1995). Classical Philosophy: Aristotle's Ethics. New York: Cornell University.
Irvin, Terence. (1991). “The Structure of Aristotelian Happiness: Aristotle on the Human Good”. Ethics. 101 (2): 382-391.
Joachim, H. (1962). Aristotle: The Nicomachean Ethics. Oxford: Clarendon Press.
Kenny, Anthony. (1992). Aristotle on the Perfect Life. United Kingdom: Oxford.
Keyt, D. (1983). “Intellectualism in Aristotle,” in Essays in Ancient Greek Philosophy. Volume 2, John. P & Preus. A (eds.). Albany: State University of New York Press.
Kraut, Richard. (1989). Aristotle on the Human Good. New Jersey: Prinseton University.
McDowell, John. (1980). “The Role of Eudaimonia in Aristotle's Ethics,” in Essays on Aristotle's Ethics. (ed.) Amelie Rorty: 359-76. Oakland, CA: University of California Press.
Nagel, Thomas. (1980). “Aristotle on Eudaimonia,” in Essays on Aristotle's Ethics. Ed. Rorty, Berkeley: University of California Press.
Nussbaum, M. C. (1993). “Non-Relative Virtues: An Aristotelian Approach,” in The Quality of Life. M. C. Nussbaum & A. Sen ed. Oxford: Oxford University Press.
Plato. (2015). Republic. Andesite Press.
Reeve, C.D.C. (1995). Practices of Reason. United Kingdom: Oxford.
Ross, David. (1995). Aristotle. United Kingdom: Routledge.
Siegler, Frederick. (1967). “Reason, Happiness, and Goodness,”. in Aristotle's Ethics: Issues and Interpretations. (ed.) J. Walsh and H. Shapiro. Belmont.
Whitting, Jennifer. (1988). “Aristotle’s Function Argument: A Defense in Classical Philosophy”. Ancient Philosophy. 8 (1): 33-48.
Ethical Reflections
Volume 4, Issue 4 - Serial Number 16
December 2023
Pages 135-165

Files

History

  • Receive Date: 20 May 2023
  • Revise Date: 27 August 2023
  • Accept Date: 16 November 2023

Share

How to cite

Statistics