The Origin of the Good and Our Animal Nature

Document Type : Original Article

Author

Arthur Kingsley Porter Research Professor of Philosophy, Harvard University, Cambridge, Massachusetts, USA

Abstract

We use the term “good” in two contexts: as the most general term of evaluation, and to refer to the final ends of life and action. I start from the question what evaluative and final goodness have to do with each other. Do we use the same term because when we talk about final goods, we are evaluating ends and lives? If so, how do we go about doing that? Most things are evaluated with respect to their fitness to perform their function, but ends and lives do not have functions. I contrast three theories of the final good: the intrinsic value theory, the hedonist theory, and Aristotle’s account, which identifies a being’s final good with its well-functioning, a form of evaluative goodness. Aristotle’s theory suggests an illuminating relationship between evaluative and final goodness: a conscious being has a final good when she functions by having conscious states that track, and so enable her to pursue, her functional or evaluative goodness. It is therefore the nature of an animal to have a final good, and there are such things as final goods because there are animals. This theory explains the existence of final goods without any metaphysical appeal to intrinsic values.

Keywords

Article Title [Persian]

سرچشمة خیر و طبیعت حیوانی ما

Author [Persian]

  • کریستین ام. کرسگارد
استادفلسفه، دانشگاه هاروراد، کمبریج، ماساچوست، آمریکا
Abstract [Persian]

ما اصطلاح «خوب/خیر» را در دو زمینه به‌کار می‌بریم: 1) به عنوان عام‌ترین اصطلاح ارزشگذاری و 2) برای اشاره به اهداف غایی زندگی و عمل. من با این پرسش آغاز می‌کنم که ما چه خوب/خیر غایی و ارزشگذارانه باید نسبت به یکدیگر انجام دهیم؟ آیا ما اصطلاح یکسانی بکار می‌بریم، زیرا وقتی ما دربارة خوب/خیرهای غایی صحبت می‌کنیم، در حال ارزیابی غایات و زندگی‌ها هستیم؟ اگر چنین است، چگونه این کار را می‌کنیم؟ اغلب چیزها بر اساس تناسب آنها با عملکردشان ارزشگذاری می‌شوند؛ اما غایات و زندگی‌ها عملکردی ندارند. من در اینجا سه نظریه در باب خوب/خیر غایی را مقابل هم قرار می‌دهم: نظریة ارزش ذاتی، نظریة لذت‌گرایی و نظریة ارسطو که خیر غایی یک موجود را با عملکرد خوب آن تعریف می‌کند و نوعی از خوبی/خیر ارزشگذارانه است. نظریة ارسطو یک رابطة روشن‌کننده‌ای میان خوبی/خیر ارزشگذارانه و غایی پیشنهاد می‌کند: یک موجود هوشمند وقتی که بر اساس حالات آگاهانه‌ای که عملکرد یا خوبی/خیر ارزشگذارانة او را تعقیب می‌کند، عمل می‌کند، یک خیر غایی دارد. بنابراین، طبیعت حیوان این است که یک خیر غایی داشته باشد و چون [همیشه] حیوانی وجود دارد، پس [همواره] اموری به عنوان خیرهای غایی وجود دارند. این نظریه وجود خیرهای غایی را بدون هرگونه تمسک متافیزیکی به ارزش‌های ذاتی توضیح می‌دهد.

Keywords [Persian]

  • حیوانات
  • ارسطو
  • آگاهی
  • عملکرد
  • خیر
  • لذت گرایی
  • ارزش های ذاتی
  • کانت

References

Aristotle. (1984). The Nicomachean Ethics, Translated by W. D. Ross, revised by J. O. Urmson. The Complete Works of Aristotle: The Revised Oxford Translation, Volume 2. Edited by Jonathan Barnes. Princeton: Princeton University, Press.
Aristotle. (1984). Physics. Translated by R. P. Hardie and R. K. Gaye. The Complete Works of Aristotle: The Revised Oxford Translation, Volume 1. Edited by Jonathan Barnes. Princeton: Princeton University Press.
Korsgaard, Christine M. (2008). “Aristotle’s Function Argument”. In: Korsgaard, Christine M. The Constitution of Agency: Essays on Practical Reason and Moral Psychology. Oxford: Oxford University Press.
Korsgaard, Christine M. (1996 a). “Kant’s Formula of Humanity”. In: Korsgaard, Christine M. Creating the Kingdom of Ends. Cambridge: Cambridge University Press.
Korsgaard, Christine M. (1996 b). The Sources of Normativity. Cambridge: Cambridge University Press.
Moore, G. E. (1903). Principia Ethica. Cambridge: Cambridge University Press.
Nozick, Robert. (2013). Anarchy, State, and Utopia. New York: Basic Books.

Files

History

  • Receive Date: 20 September 2020
  • Accept Date: 08 October 2020

Share

How to cite

Statistics